Jongeren
Speciaal voor jongeren,
interessante columns!
‘Een gevoel van onvoorwaardelijke steun’
Op donderdagavond 23 november organiseerde het Deputaatschap voor Israël in samenwerking met de Jeugdbond een avond waarbij zo’n 150 reformatorische jongeren en ongeveer 15 Joodse leeftijdsgenoten aanwezig waren. Alleen de voorbereiding voor deze avond was al bijzonder. Een van de Joodse jongeren, Alyssa Pais, schreef er meteen over in het Nieuw Israëlitisch Weekblad: ‘Afgelopen week mocht ik op bezoek komen bij het hoofdkantoor van de gereformeerde gemeenten en voor de eerste keer was het niet nodig mezelf te verdedigen. In plaats van een vraag naar uitleg kreeg ik daar een gevoel van onvoorwaardelijke steun voor de Joodse gemeenschap. Laten we niet afgeleid raken, kijkend naar de schreeuwende menigte, want straks staan we met onze rug naar de mensen die ons een hart onder de riem willen steken.’ De toon was gezet.
‘Het is goed om elkaar te informeren en te bemoedigen’, zo liet dhr. A. Karens weten bij het begin van de avond. Hij opende met het lezen van Psalm 46 en wees op Gods bescherming en verlossing. ‘God is ons een toevlucht.’
Daarna waren er korte inleidingen van de Joodse jongeren uit Amsterdam. Ze waren speciaal naar het Hoornbeeck College in Gouda gekomen om te vertellen hoe de oorlog sinds 7 oktober hun leven op z’n kop heeft gezet. Raona Italiander: ‘7 oktober stond ik aan de deur van mijn beste vriend om hem iets te vertellen: “Er is iets heel ergs gebeurd in Israël. Verder weet ik niets.” 7 oktober nam ik een beslissing. Zonder dat ik iets van de situatie afwist, ben ik niet naar mijn synagoge gegaan die ochtend, gewoon voor mijn eigen veiligheid. 7 oktober begon voor ons een nachtmerrie waar we nog steeds in zitten.’
Eerlijk deelden de jongeren dat ze nu meer angst ervaren dan voorheen. Maar te midden van die heftige verhalen was er ook herkenning en hoop. ‘Net als jullie zijn wij een klein groepje,’ zei Michael van de Kamp, ‘maar wel een hecht groepje. Ik zag mijn toekomst in Nederland wel mooi in. Vanaf 7 oktober heb ik me voor het eerst eenzaam gevoeld, omdat ik weinig steun voelde in mijn omgeving. Maar als ik nu zoveel mensen zie die vanavond speciaal voor ons gekomen zijn, dan vind ik het eigenlijk bizar dat er zoveel zijn die ons willen steunen. Bij jullie voelen, wij Joden, ons thuis en dat zal ik nooit meer vergeten.’
Ari Wolff vertelde over de spanning en de strijd om te leven op Joodse wijze. ‘Ik denk dat dit jullie ook bekend voorkomt. Je hebt niet dezelfde normen en waarden als anderen om je heen. O, ik ben anders dan de rest, ik leef heel anders.’ Ari wilde delen dat het gaat om de vraag: ‘Hoe ga ik mijn leven leven zoals God het wil?’
Als laatste sprak de reformatorische jongere Jaap Jan Speksnijder over de vraag hoe christelijke jongeren aan moeten kijken tegen Israël. Hij ging in op de vraag hoe we ons moeten verhouden tot Israël in deze tijden van toenemende spanningen. ‘Sta jij pal achter Israël? Heb jij een weerwoord als jij op straat een antisemitische uitspraak hoort? Verdedigen wij ook onze vrienden? In onze samenleving lijkt de liefde voor Gods verbondsvolk als sneeuw voor de zon verdwenen.’ Jaap-Jan wees ook op de moederbelofte van Genesis 3:15, waar de enige troost ligt. ‘Die belofte is nog steeds van kracht.’
Na dit bezinnend moment was er even pauze, waarin iedereen over dit onderwerp met elkaar in gesprek kon gaan. Daarna werd de groep opgesplitst in kleinere groepjes, zodat er ruimte was om vragen te stellen aan de Joodse jongeren over wat ze hadden verteld of gewoon over hun dagelijks leven. De christelijke jongeren waren enthousiast en luisterden nieuwsgierig naar de verhalen van de Joodse jongeren. Het deputaatschap kijkt terug op een waardevolle avond, waarin ontmoetingen tussen beide groepen jongeren zorgden voor een bijzondere ervaring voor iedereen die erbij was. Deze avond kan dan ook gezien worden als een van de manieren waarop we het Joodse volk in hun strijd tegen antisemitisme mogen steunen. Boven aan de achterwand van de aula van het Hoornbeeck College staat geschreven: ‘Zij zullen U vrezen, zolang de zon en maan zullen zijn, van geslacht tot geslacht.’ Dat blijft het uitzien voor alle jongeren voor wie deze avond het Woord openging.
Jeruzalem, Israël
Na een paar dagen acclimatiseren waren we ervan overtuigd dat we dit nieuwe leventje best wel wat vonden. We raakten gewend aan de Israëlische cultuur, de manier van communiceren en zelfs het weer werd niet meer als „bloedheet” door ons ervaren. Na een werkdag in het Alyn Children’s Hospital liepen Linde en ik vanaf de bushalte naar de lokale supermarkt in de buurt van ons appartement. Appels, crackers, gember, citroenen, melk voor in de koffie en bij de havermout als ontbijt en iets van snacks stonden op het boodschappenlijstje. Oreo koekjes; 1 + 2 gratis. Wat een goede aanbieding, daar kunnen we lang mee doen. Drie dozen vallen in het boodschappenmandje. De caissière geeft aan dat we 80 shekel moeten betalen. Na de vraag hoe het kan dat de koekjes veel duurder in de kassa staan dan zou moeten, kijkt de caissière ons verdwaasd aan. „Ahh, it’s two plus one, not one plus two.” Nee hoor, dan hoeven we ze niet. Half beschaamd, half lachend lopen Linde en ik de winkel uit.
Nooit had ik kunnen denken dat ik een half jaar in Jeruzalem zou mogen wonen. Wel wist ik dat ik ooit een stage in het buitenland zou willen doen. Toen ik hoorde dat ik in het derde jaar van mijn verpleegkundeopleiding de kans zou krijgen om in Israël stage te lopen, twijfelde ik geen moment. Bij één van de gesprekken die hoorde bij de selectieprocedure, ontmoette ik Linde. We waren toen nog onbekende personen voor elkaar. Nu, een jaar later, elkaars beste vriendinnen.
Op de Respiratory Rehabilitation hebben wij kinderen mogen verzorgen die erg kwetsbaar waren. Kinderen die door middel van een canule in hun luchtpijp beademd werden. In deze zes maanden hebben we geleerd dat een gezond jong leven niet vanzelfsprekend is. Alyn geeft zorg aan kinderen en hun families ongeacht hun religie of achtergrond. Ouders worden getraind om op de juiste wijze met hun zieke kindje om te gaan. Hierdoor kunnen de kinderen ondanks hun noodzakelijke beademing thuis wonen.
In het nieuws is Israël vaak negatief in beeld. Wij hebben van dichtbij meegemaakt hoe het is om in een land te wonen waar conflicten, aanslagen, oorlogen en bombardementen dreigen. We hebben ons echter nooit onveilig gevoeld. Mede doordat wij leefden onder mensen die er van jongs af aan al mee te maken hebben, en dus niet beter weten. Zij leven onder Gods leiding en ervaren daardoor rust in alle onrust.
Naast het werken met de kinderen waren we volop toerist. Plaatsen uit de Bijbel –Nazareth, Old City, Meer van Galilea, Bethlehem– en toeristische hotspots –zoals Eilat, Haifa, Tel Aviv en Massada– hebben we bezocht.
Aan het eind van onze periode verbleven we bij dominee Dekker in Nazareth en hebben we een dienst bijgewoond in de gemeente. Het was erg bijzonder om te zien hoe zoveel mensen met verschillende culturen bij elkaar mogen komen en samen onder het Woord van God komen.
Al met al was het een bijzondere tijd, die we nooit zullen vergeten.
‘Litteken’
Vroege dienst in het centrum van Tel Aviv. Nadat ik me heb voorgesteld aan het team van vandaag, vertel ik er automatisch bij dat ik geen Hebreeuws spreek of versta. Scheelt weer wat verwarring. Ik heb geluk, mijn twee collega’s van vandaag spreken prima Engels.
Bijna vanzelfsprekend volgt de vraag: „Ben je Joods?”. Ik vertel hun dat ik christelijk ben. Als je een Jood, een atheïst en een christen acht uur met elkaar op een ambulance laat werken, is er een grote kans dat je interessante gesprekken krijgt. Eerst praten we over koetjes en kalfjes. Later over onze plannen voor de komende sabbat. Ik vertel dat ik van plan ben om naar de kerk te gaan. Dit levert verbaasde reacties en een heleboel vragen op. Een oproep maakt een eind aan onze discussie.
We staan naast het bed van een zieke, hoogbejaarde man. Hij is helaas bedlegerig en zeer moeilijk aanspreekbaar vanwege zijn vergevorderde dementie. Het hele huis staat vol met verontruste familie. Ondanks de taalbarrière begrijp ik hun bezorgdheid met één blik op onze patiënt. We treffen voorbereidingen om deze man mee te nemen naar het ziekenhuis. Mijn collega wijst me op het getatoeëerde kampnummer op de onderarm van deze man. Er gaat zoveel schuil achter het ‘litteken’ van deze 94-jarige Holocaustoverlevende. Onderweg naar het ziekenhuis realiseer ik me dat er in deze situatie maar weinig woorden passend zijn. Ik pak de hand van de patiënt vast. Gelukkig bestaat er non-verbale communicatie.
Er volgt een oproep van een totaal andere orde. De omschrijving van de casus is nogal vaag. Het adres is lastig bereikbaar, het is namelijk direct naast de soek, de markt. Vanwege het tijdstip is het daar razend druk. Zo snel mogelijk proberen we tussen de mensen door te lopen. Eindelijk zijn we bij het juiste appartement aangekomen. Voor mijn gevoel duurt het veel te lang.
Terwijl we de trappen oplopen, dringt tot me door wat er is gebeurd. Eén van de bewoners van het appartement blijkt al een halve dag levenloos in zijn appartement te liggen. Inmiddels weet ik (helaas) welk protocol erbij hoort. Deze casussen zijn niet uitzonderlijk. De reden van het overlijden van deze relatief jonge man was een overdosis alcohol. Intens triest. Wat een eenzaamheid. Ik denk terug aan de warme en betrokken familie van de oude man, een paar uur geleden. Een schril contrast!
Het werk voor Magen David Adom en de ontmoetingen met Israëli’s hebben me veel gebracht. Er waren veel situaties waarin ik anderen kon helpen of mooie gesprekken had. Niet alles is altijd positief, maar dat is de realiteit van de wereld waarin we leven. Ik besluit deze column met deze Hebreeuwse groet:
Shalom aleichem!
Shalom
07.40 uur. Ik hoor dat iemand mijn naam roept. Snel drink ik mijn laatste slok koffie op, pak mijn rugtas en haast me naar de ambulance. „Yalla, yalla!” (Kom op!/Schiet op!)
De chauffeur rijdt met het grootste gemak door de straten van Haifa, ondanks de ochtendspits. Binnen enkele minuten komen we aan bij het appartement van onze patiënt met klachten. Mijn werkdag is begonnen…
Een mevrouw van 72 jaar voelde zich „niet lekker” toen ze wakker werd. Mijn collega stelt haar wat vragen, terwijl ik de monitor aansluit. We controleren het een en ander en nemen haar mee naar het ziekenhuis. Haar torenhoge bloedsuikerspiegel verklaart al een deel van de klachten. Ik zit naast haar in de ambulance en kom erachter dat ze aardig Engels spreekt. Ze vertelt dat ze werkzaam is als psycholoog. Bijzonder dat iemand dit werk doet op deze leeftijd! Ik vraag of ze iets over haar werk wil delen en ze vertelt me over jonge Israëlische soldaten die ze heeft geholpen bij het verwerken van hun (oorlogs)trauma’s. Veel tijd om te praten hebben we niet, we zijn bij de „Emergency Room” aangekomen.
Ik doe een aantal maanden vrijwilligerswerk in Israël voor stichting Magen David Adom (Rode Davidsster). MDA verleent medische (nood)hulp aan iedereen in Israël, ongeacht religie, geslacht of etniciteit. Dit gebeurt voornamelijk door de inzet van ambulances, maar ook door het beheren van een nationale bloedbank.
MDA Overseas is een internationaal programma voor jongeren die zich na het volgen van een cursus een periode inzetten op de ambulance in Israël. Via dit programma heb ik eerst een tijdje in Tel Aviv gewerkt en momenteel ben ik in Haifa te vinden.
Het is ontzettend interessant om dit land van binnenuit te leren kennen. Door het vrijwilligerswerk kom ik (bijna) letterlijk overal. Soms helpen we ook gewoon op straat. Dat doet me denken aan mijn nachtdiensten in Tel Aviv. Regelmatig brachten we een dakloze naar het ziekenhuis. Het lijkt soms zinloos. Hebben een bed, warme maaltijd en een douche op termijn wel zin als iemand uiteindelijk weer op straat belandt? Het antwoord blijft uit. We hebben geholpen waar mogelijk.
De ene dienst is druk, de andere rustig. Maar dat is eigenlijk niet eens belangrijk. Het gaat erom dat we er zijn als het nodig is. Met een helpende hand of soms alleen met een luisterend oor. Door de maanden heen heb ik Israël beter leren kennen. Het is verrijkend om veel meer te zien dan alleen de toeristische plekken.
Kortom: ik kreeg een prachtige kans om mijn betrokkenheid op Israël handen en voeten te geven!
Meld je hier aan voor onze nieuwsbrief speciaal voor jongeren.
